Na gemeenteraadsverkiezingen 2000: van proletarische klassenpositie, via de kleinburgerij, naar burgerlijke klassenpositie...in 2004

Dit artikel past in de reeks artikels in het kader "1999, ideologische aanval op revolutionair karakter van PVDA door verburgerlijjkte kaders, geholpen door "dogmatische verblinding" bij veel leden." op pagina "2004: Revionistische"coup" in PVDA" analyseer ik het ontstaan van de “Resolutie van 1999” die, bij toepassing, de PVDA doet evolueren naar een klassieke “sociaal-democratische partij”.

In vorig artikel 13-02-16 1mei-speech in 2000, Nadine Rosa-Rosso: Bezorgdheid om behoud revolutionair karakter PVDA, maar toch de (naar reformisme leidende) Resolutie van 1999 toepassen. toonde ik aan dat àls Nadine Rosa-Rosso toch één verdienste had (en die haar dan nog ten kwade werd geduid - maar hierover later meer...) dan is het dat ze TEGELIJKERTIJD het “revolutionair karakter van de PVDA” wilde behouden én de uiteindelijk de, naar een populistisch reformisme richtende, “Resolutie van 1999” wilde toepassen....een, zoals later bewezen, onmogelijke spreidstand.

Uiteindelijk verdween elke revolutionaire oriëntatie bij de PVDA, uit de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2000.

Nu wil ik aantonen aan de hand van het voorbeeld van Kris Hertogen, hoe de meerderheid van de kaders en militanten (verblind door een zeker dogmatisme) door de weliswaar relatief KLEINE bewust revisionistische fractie, zich hebben laten manipuleren in een reformistische op electorale resultaten gerichte koers.

Hoewel niet geheel vrij van dogmatisme, stond Kris Hertogen (en wellicht nog een deel van de “oude” kaders en militanten) nog op een ideologisch revolutionaire positie, tot pakweg het Zesde congres van 1997. Lees hierover uitgebreid in 13-04-15 Eerste 'rectificatie' in oorspronkelijke lijn van 5e congres - eenheid rond communistische identiteit – was door Kris Hertogen 

Zo verscheen In Marxistische Studies nr 26  nog “Een concreet bilan over de werking van de PVDA in de strijd tegen het globaal plan van 1993” Dit was een rapport opgesteld door Kris Hertogen die toen Nationaal kader was voor de werking in de bedrijven en de vakbonden. (genoemd Section Travail/Sectie Arbeid -STAA):

Een revolutionaire partij probeert, vertrekkend van de ervaringen van de massa's, fundamentele inzichten bij te brengen over kapitalisme, staat, revolutie en socialisme. Precies omdat de massa's veel vatbaarder zijn voor politiek, moeten onze inspanningen erop gericht zijn zo kwalitatief mogelijke vooruitgang af te dwingen en moeten we de stappentheorie bekampen (eerst goed werken in de economische strijd, daarna politiek). Vertrekkend van de concrete ervaringen van de massa's moeten we onze fundamentele inzichten in het kapitalisme binnenbrengen.

De weerstanden om 'aan politiek te doen' in stakingen situeren zich dikwijls alleen in ons eigen hoofd en niet onder de massa's. Het zijn de vijanden van de arbeidersklasse die pleiten voor 'geen politiek', tegen 'beïnvloeding van buitenuit'. (....)

In het bilan over de strijd tegen het begrotingsplan van 1992 werd al gesteld:

"Meer in het algemeen moeten wij - ook op het vlak van de massa - meer propaganda (durven) maken voor het socialisme en ingaan tegen de anticommunistische propaganda. Het is zeker niet door onze kop in het zand te steken dat wij politiek zullen vooruitgaan. Daarbij moeten wij ook veel meer en vooral veel agressiever ingaan tegen de in de vakbonden (en onder de arbeiders) verspreide stelling dat de gebeurtenissen in het Oostblok 'het failliet van het socialisme en de planeconomie' bewezen hebben. De gebeurtenissen in het Oostblok bewijzen elke dag het failliet van het revisionisme en het kapitalisme. (...) Naar de voorhoede toe is dat nog veel meer een punt van inzet. Wij stoten hier zeer waarschijnlijk op één van de belangrijkste politieke hinderpalen voor de recrutering van voorhoede-arbeiders en -syndicalisten voor de partij." (....)

Eén van de belangrijkste vaststellingen die we moeten maken is dat vele delegees met wie we goed hebben samengewerkt in de strijd tegen het globaal plan, achteraf meemarcheren met het trotskistisch initiatief van Gauches Unies. Dikwijls winnen we hun vertrouwen op basis van juiste inzichten over de directe strijd, zonder een politieke strijd te voeren rond hun maatschappijopvatting. Dat is natuurlijk geen vaststelling die te herleiden is tot het optreden tijdens de beweging tegen het globaal plan, maar wijst op een algemeen koncept van economistische werking met die delegees. Ze maken uiteindelijk niet de breuk met het reformisme en onze taak is precies om op te sporen waarom, wat hen tegenhoudt, hoe we de weerstanden kunnen overwinnen. Het zijn in de meeste gevallen niet de discussies over het 6-puntenalternatief, maar wél over Stalin, de val van het socialisme, de superioriteit van het kapitalisme, het anarcho-syndicalisme, de partijopvatting, enz. die beslissend zijn. Kortom, we moeten als communist met hen werken.

In dezelfde Marxistische Studies nr. 26 verscheen ook “Ons sociaal-economisch eisenprogramma en de strijd voor de socialistische revolutie” Ook dit was weer een rapport onder de verantwoordelijkheid van Kris Hertogen.

Bij het gebruik of de interpretatie van het economisch programma komt de opportunistische afwijking als volgt tot uiting: men gaat ervan uit dat het mininumprogramma overeenkomt met “de huidige fase” van de geschiedenis en dat de socialistische revolutie overeenkomt met een andere fase, die noodzakelijkerwijs later volgt. Vandaag vecht men “om de rijken te doen betalen”. Het socialisme, dat is voor later. We moeten daar dan ook niet te veel over spreken, want de objectieve omstandigheden en de massa's zijn er nog niet rijp voor. Dat is de fasentheorie.

In feite leidt die revisionistische theorie regelrecht naar het reformisme. Het reformisme ontkent de noodzaak van een revolutie om tot het socialisme te komen. Het vervangt de revolutie door een reeks hervormingen, een aantal kleine stappen die ons langzaamaan dichter bij het socialisme brengen. Maar het reformisme betekent in essentie dat de hervormingen in de plaats komen van de revolutie: voor de reformist wordt het socialisme gelijkgesteld met het kapitalisme “dat hervormd wordt”. (...)

(H)et doel waarvoor we vandaag vechten, is de omverwerping van de kapitalistische alleenheerschappij door de strijd van de massa's en de instelling van de dictatuur van het proletariaat. De volgende fase is die van de opbouw van het socialisme: onteigening van de produktiemiddelen, de organisatie van een planeconomie ten dienste van heel de bevolking, ontwikkeling van de socialistische democratie, versterking van de dictatuur tegen de oude uitbuitende klassen, strijd tegen het bureaucratisme, enz.

Onze tactische beslissingen moeten vandaag dan ook volledig bepaald worden door het doel van de socialistische revolutie. Wij zoeken naar mogelijkheden om het proletariaat op te voeden voor die historische taak. Wij zoeken naar middelen om de strijdbewegingen voor deeleisen te ontwikkelen, met het oog op de mobilisering, de bewustmaking, de organisatie en de eenmaking van de werkers, alsook de jongeren en bepaalde delen van de kleine burgerij, rond de communistische partij (de PVDA). Wij bevorderen die strijdbewegingen, met het doel het revolutionaire proces op gang te brengen.

Nu waren die analyses van Kris Hertogen (of die onder zijn verantwoordelijkheid opgesteld) niet vrij van dogmatisme, zoals je kunt lezen in 21-04-15

Eerste rectificatie-analyse “Dossier klassenstrijd, MS 26 – 1996” niet vrij van dogmatisme, blind voor opkomend revisionisme

Kris Hertogen, van kader verantwoordelijk voor het communistisch werk in de bedrijven en vakbonden naar kader verantwoordelijk voor het populair IMAGO en PROFIEL van de PVDA in provincie Luik

Ergens In de jaren tussen 1995 en 1999 wordt de Section Travail/Afdeling Arbeid afgebouwd en het nationaal kader van de STAA Kris Hertogen "krijgt een andere functie": "Politiek Secretaris van de provincie Luik" Daar leidt hij de (gemeenteraads-)verkiezingen in 2000 volgens de richtlijn(en) van....Resolutie van 1999. Zijn dogmatisme doet hem volgend dogma aanvaarden als politieke richlijn: de praktijk -welke praktijd- is de toets - wat houdt die toets in – van de juistheid van de theorie -welke theorie (OPM:dit kon ook het besluit zijn van de NVA na haar succesvolle verkiezingsuitslag!!!) Zijn dogmatisme gekoppeld aan blind suivisme (dat hij ziet als “loyaal de opgedragen opdracht en richtlijnen aanvaarden en uitvoeren”) maakt dat hij de revisionistische “rectificatie” als opdracht aanvaardt en de oorspronkelijke “rectificatie” (voor “omvorming van wereldopvatting” en “strijd tegen economisme en spontaneisme – in feite tegen REFORMISME” en voor een revolutionaire strategie – “de principes van een 'bolsjewistische partij' ”) afzweert.

Het “Bilan van de verkiezingscampagne van 2000 in Herstal” is dan ook van zijn hand.

In 2000 bij de gemeenteraadsverkiezingen die Kris Hertogen in Luik leidde, kreeg “rectificatie volgens de lijn van het 5e congres” een héél andere inhoud.

Bilan van de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2000 in de gemeente Herstal

Rapport voor de nationale conferentie van 2 en 3 december 2000 - 19 november 2000. De politiek secretaris van Luik

Bij de verkiezingen van juni 1999 behaalde de PVDA 397 stemmen (2,4 %) in Herstal. In oktober 2000 haalt de lijst PTB+ 1436 stemmen of 7,2 %. Een sprong voorwaarts van 1039 stemmen. Waar komt die vooruitgang vandaan? (...) De campagne in Herstal is opgezet volgens de oriëntaties van de rectificatiebeweging. Wij hebben deze oriëntaties zeer ernstig genomen en wij hebben geprobeerd om ze tot op het einde door te zetten. Wij hebben gewonnen omdat we vanaf het begin geloofd hebben in ons objectief en in de rectificatie. Beiden zijn trouwens nauw met elkaar verbonden.(...) (W)at altijd aan de basis lag was een sterke wil om te rectificeren en te winnen, evenals de herhaaldelijke studie van de resolutie van het CC van augustus 1999. (...)

De keuze die zich stelde was ofwel een "propagandistische" campagne te voeren in vele gemeenten ofwel zich te concentreren op enkele goed uitgekozen doelwitten en daar een doorbraak te verwezenlijken. (..)

Vanaf oktober 1999 is de PS persoonlijk de campagne ter plaatse gaan leiden. Andere kameraden hebben de leiding op het terrein versterkt in de loop van de campagne. Dat liet ons toe een kwalitatieve doorbraak te realiseren: het profiel en het programma, het veroveringsplan, het organisatiewerk. De concentratie heeft ons toegelaten goed materiaal te produceren met de hulp van nationaal alsmede de organisatie van een groots provinciaal feest in de gemeente. Wij konden concrete toepassingen van de rectificatie uitwerken en testen. Deze verworvenheden kunnen we vanaf nu met meer kennis toepassen in andere gemeenten en in andere sectoren van de partij. (...) .

De periode van november 1999 tot augustus 2000 was een periode van zoeken en opbouwen van een profiel, dat een deel van de massa's er kan toe brengen de partij te beschouwen als ''hun" partij. (...)

(M)en wint de verkiezingen niet door zich rond alles en nog wat te profileren. We moeten prioriteiten bepalen, knopen doorhakken en vooropgestelde prioriteiten in vraag durven stellen.(....)

We hebben dus het punt van de vuilniszakken als belangrijkste punt genomen en gratis geneeskunde als tweede.

De kwestie van de gratis huisvuilophaling haalde veel meer de unanimiteit dan de kwestie van de verbrandingsoven (...)(W)e beslisten om een massabeweging op te bouwen rond de kwestie van het gratis ophalen van huisvuil. De verbrandingsoven werd het tweede punt inzake afval en het werd aan het eerste punt opgehangen. (...)

De eis "meer sociale woningen bouwen opdat zij die er recht op hebben ze effectief zouden krijgen" (...) (w)e (...) verbonden met het thema van gratis geneeskunde. (...)

Wij beslisten dus om van het jeugdprogramma onze derde as te maken (na de afvalproblematiek en gratis geneeskunde).

Het probleem van het racisme. (...) Wij hebben beslist geen frontale aanval op het racisme te lanceren, maar om klare eisen naar voor te schuiven wat betreft sociale woningen en OCMW.(....)

Afval, een kwestie van rijk en arm

Hoe hebben we de partij geprofileerd rond deze as? Welk moet ons programma zijn? Hoe moeten wij dit punt verbinden met onze revolurionaire lijn?

(1) Vooreerst hebben we twee duidelijke, eenvoudige en verstaanbare eisen naar voor geschoven die we voortdurend hebben gepropageerd (folders, petitie, pamfletten, toespraken... .

"lk verzet mij tegen de invoering van elk nieuw betalend systeem van huisvuilophaling (verplicht aan de gemeente te betalen vuilniszakken, containers of andere). De ophaling, het sorteren, de recyclage en de verwerking van afval moeten gratis zijn voor de bevolking.

lk eis voor de omwonenden van Intradel een gratis medisch onderzoek betaald door de prive-partners van Intradel"

In de eerste eis verbonden wij de afwijzing van de dure vuilniszakken aan de algemene eis voor gratis huisvuilophaling, wat inhoudt dat wij ook voor de afschaffing zijn van de huisvuilbelasting. Wij verzetten ons ook tegen 'elk betalend systeem' orndat wij nog niet 100% zeker waren welk systeem zou toegepast worden. Voor de tweede eis viseerden wij in de eis zeif I van de groepen (Watco), die zich het meest verrijkt in de afvalsector (0mkerenp.l65).

(2) Vervolgens zochten we hoe we de woede van de mensen konden richten tegen de patroons en tegen het systeem. En dat deden wij op basis van de studie van het uitstekend hoofdstukover de afval in de brochure "Omkeren" (p. 162 tot 168). We hebben in dit concrete probleem het belangrijkste thema van de campagne verwerkt: "de rijken rijker en de armen armer, zelfs voor de vuilniszakken. Omkeren. " Wij hebben het beschuldigende "we zijn allemaal verantwoordelijk" aangeklaagd, dat eigenlik de ideologische basis is voor het invoeren van betalende vuilzakken. "Neen, het zijn niet wij maar het is het kapitalistische systeem dat van de hele wereld een grote vuilinsbelt maakt et dat dan ook nog de werkers doet betalen met hun gezondheid en hun geld om de schade te beperken. " Wij kloegen aan dat de mensen moeten trieren en dan ook nog betalen om aan de multinationals van de recyclage sector goedkope grondstoffen te bezorgen: "het is niet voor het milieu maar voor het profijt dat ze u doen sorteren en betalen ".

Tijdens de campagne hebben we een thema toegevoegd rond politiek, die aalmoezen wil geven aan de minstbedeelden, zoals Ecolo dat eiste. Daar hebben we dan systematische de link gelegd met de mazoutcheques en met de verdediging van de index.(...)Toegepast op het afval: "Wij moeten uw liefdadigheid niet hebben, wij willen dat het niemand iets kost ".

Met deze vier ideeën hadden we ruimschoots voldoende voorde campagne (en ook vandaag nog). (...)

(V)an de verkiezing van Johan een directe inzet van de klassenstrijd te maken. "Johan doen verkiezen is in uw belang" werd zeer concreet. De mensen konden zonder moeite begrijpen dat met Johan in de gemeenteraad de strijd voor het gratis ophalen van huisvuil zou versterkt worden: hij zou beter geïnformeerd zijn, hij zou de strijd in de gemeenteraad kunnen voeren en zijn positie kunnen gebruiken om de strijd beter te kunnen organiseren. Wij hebben dit zonder ophouden en op elk moment gezegd en geschreven. (...).

Door zich op te stellen als de leider in de strijd tegen de dure vuilniszak (samen met Nadia) is Johan een politieke figuur geworden. Van de dokter die gratis geneeskunde brengt is hij de dokter geworden die gratis vuilniszakken wil. "Kijk, da's de dokter van de gratis vuilniszakken " zegde men als hij in de wijken ging. Als je als dokter de gratis geneeskunde verdedigt, dan blijf je nog altijd een dokter. Als je een punt zoals de gratis huisvuilophaling verdedigt en je aan de leiding zet van een beweging, dan word je een communistisch politieker, iemand die een antwoord heeft op alle problemen van de mensen.

(..) (A)ls ze een impact op de massa's wil veroveren moet de PVDA leren om nog "demagogischer", nog meer "populistisch" en nog meer "poudjadistisch" te worden in de verdediging van zijn antikapitalistische lijn.(...)

We hebben eerst de medewerkers van 1999 opgezocht, daarna een "selectie" gemaakt van de patiënten om uiteindelijk te beslissen -op basis van enkele positieve ervaringen - om alle families, zonder enig onderscheid, te bezoeken. (...).

De scenario 's voor deze bezoeken en telefoontjes werden in de verschillende fases van de campagne regelmatig aangepast. Voor het feest was de invalshoek het uitnodigen voor het feest. Daarna was het de actie voor de gratis vuilbakzakken. Maar steeds weer kwamen we uiteindelijk terug op de kiescampagne: I. stem voor ons. 2 Overtuig een buur, een vriend, een collega: hoeveel? En wie is dat? 3. Hang een affiche aan uw venster. (...)

Het heeft de "overwinningdrift" in de partij binnengebracht en "de jacht op elke stem", die ons allen 6 weken heeft bezield . (...)

(Het) heeft de integratie van vele medewerkers mogelijk gemaakt want het bevatte vele taken die op het niveau van de mensen waren. Niet iedereen kan met ons mee op de markt propaganda maken, maar drie stemmen veroveren, dat is mogelijk. Het (....) heeft van een algemeen objectief iets gemaakt dat binnen het bereik van elkeen lag. (...)

Ons doel was 10 a 15% van de kiezers bereiken (2500 tot 3000). In die groep zijn we de stemmen gaan halen. Deze groep staat het dichtst bij ons en het was gemakkelijker hen voor ons te winnen. Eenzelfde tijdsgebruik is politiek, electoraal en organisatorisch veel efficiënter.

(D)e militanten die in de gemeente wonen.... gaan discussieren met tientallen mensen van hun wijk en hebben zo duurzame politieke contacten gelegd. (...) Met dezelfde mensen voeren we vandaag verder strijd om de vuilniszakken. Aan hun vensters hangt vandaag de affiche tegen de betaal-vuilniszakken. Op die manier campagne voeren is een enorme bijdrage tot de verbetering van ons profiel. (...)

Deze campagne heeft ook onze opvatting over agitatie veranderd, we hebben selectiever en gerichter agitatie gevoerd. Dat betekent niet dat wij niet naar de markten, grootwarenhuizen of doplokalen zijn gegaan. Wij gingen er minder vaak naartoe. (...) Omdat er meer kans bestond dat iemand die een affiche had gezien of een folder had gekregen iemand op het lijfzou lopen in zijn straat of cafe die kon antwoorden op de vraag: "Wat is dat voor een partij, die tegen de vuilniszakken is?"

Als je individueel werkt, zullen meer mensen je verdedigen in hun natuurlijke omgeving, zelfs zonder dat je daarvan op de hoogte bent. Dat is een van de redenen waarom wij meer stemmen hebben behaald dan wat we zelf hadden geteld op voorhand.

(...)(Individuele discussies aan ... gaan, en daarin zo ver mogelijk te gaan. (...)(O)mdat we het echt wilden weten en omdat men de persoon kende - moesten we verder gaan, tot op het bot: "Wilt u stemmen voor Johan?". (...)

De vuilbakpetitie werd nog een bijkomend instrument om mensen aan het werk te zetten. Degenen die de petitie lieten tekenen, zijn nieuwe mensen die nu gemobiliseerd zijn, dat toont het belang aan om met de mensen te werken. (...)

Wij moeten nog veel meer leden maken. Breken met de houding om zelf te "selecteren", niet systematisch aan iedereen de vraag te stellen. Het zijn niet wij die in hun plaats moeten beslissen, zij moeten zelf beslissen. En zij willen. Mensen die voor de verkiezingen geweigerd hadden om lid te worden aanvaarden nu.' "Jullie hebben bewezen datje de mensen au serieux neemt. " Een andere: "Bedankt dat jullie mij in jullie ploeg hebben opgenomen en verantwoordelijkheden gegeven. lk wil lid worden want met jullie weet ik dat ik nuttig kan zijn voor goede zaken, nuttig voor de strijd voor het volk. "

Van een inhoudelijke politieke lijn en een propaganda/agitatie om in verkiezingscampagnes die aan zoveel mogelijk mensen te propageren zoals in 13-02-16 1mei-speech in 2000, Nadine Rosa-Rosso: Bezorgdheid om behoud revolutionair karakter PVDA, maar toch de (naar reformisme leidende) Resolutie van 1999 toepassen. nog aangegeven was, geen sprake meer....

En de “toets “ die de “juistheid” van de “rectificatie” van de partijwerking volgens de Resolutie van 1999 was dan ook het behalen van 2 verkozenen in Herstal. Dat de PVDA eerder de “Partij die ijvert voor gratis vuilniszakken” werd (waarbij de bepaling “gratis” op zich al populisme is) in plaats van “Partij van de Revolutie” (hetgeen in 1995 nog het doel was van de “rectificatie”), is door één en hetzelfde kader (Kris Hertogen) helemaal over het hoofd gezien.

Niet bestreden dogmatisme leidt tot blindheid voor revisionisme van verburgerlijkte kaders

Enkele argumenten om aan te tonen hoe dogmatisme kan verblinden om de waakzaamheid voor revisionistische ontaarding niet meer te registreren. Met dogmatische “blindheid” geslagen, kan men die revisionistische ontwikkeling dus ook niet analyseren en is men niet meer bij machte zijn om er strijd tegen te voeren .... waarbij men dus ZELF – objectief - (zonder dat men die intentie heeft) “van kamp verandert.”

Het zijn enkele argumenten en enkele voorbeelden (uit een uitgebreide bespreking van al de stellingen die nog zal volgen) aan de hand van een concreet voorbeeld, namelijk Kris Hertogen op basis van tekst van Kris...”Het verdriet en de pech van een nochtans veelbelovende resolutie door Kris Hertogen, 16 maart 2004”. In die tekst blijkt dus een totale “ideologische verandering” van Kris Hertogen in 2004. Deze ideologische en politieke capitulatie voor de burgerlijke lijn, wordt door de kern van de revisionistische fractie (Boudewijn Deckers en Peter Mertens) gebruikt om de hele partij mee te krijgen voor een breuk met de vroegere revolutionaire ideologie van de PVDA en de “verwording” tot een (burgerlijke) “sociaal-democratische” (REFORMISTISCCHE) partij. Dit is de reden dat die tekst van Kris Hertogen is opgenomen in de brochure “Bijdragen aan de strijd tegen de liquidatielijn van de vroegere algemeen secretaris - Discussieteksten - PVDA-Uitgaven, 2004»

In de tekst .”Het verdriet en de pech van een nochtansveelbelovende resolutie door Kris Hertogen, 16 maart 2004”  neemt hij politiek stelling en beargumenteert hij zijn ingenomen positie. Het is tegen die stellingname dat ik zal reageren.

Zijn stellingname bevat tegelijk (want het is de reden dat hij die tekst opstelde) een kritiek op opvattingen en standpunten en stellingnames van de (ex-)algemeen sectretaris Nadine Rosa-Rosso. Ik wil even stellen dat mijn kritiek op de positie van Kris Hertogen, NIET inhoud dat ik de standpunten van Nadine onderschrijf, of ondersteun. Het is geen oordeel of goedkeuring van de concrete kritiek op NRR door Kris Hertogen. Wellicht heb ik ook (ooit) kritiek geuit op NRR, wellicht kan ik BEPAALDE stellingnames van NRR die Kris kritikeert op zijn minst “begrijpen” of voor een deel wellicht onderschrijven....

Dit gezegd zijnde wil ik nu (voorlopig slechts enkele) argumenten voor mijn fundamentele kritiek op het dogmatisme van Kris, waardoor hij eigenlijk de door revisionisten in de partij gevolgde formulering van “nieuwe partij-strategie” ondersteunt.

Kris Hertogen zegt in zijn tekst van 2004 ondermeer:

In de inleiding van de Resolutie van 1999 staat ook: “ We moeten het boek Partij van de revolutie, hoofdstuk 3, deel 3 hernemen 'het bureaucratisme bekampen, de banden met de massa's versterken', p. 230-259. Waarschijnlijk staan de belangrijkste punten uit het verkiezingsbilan daar al in. We moeten analyseren waarom wij niet in staat zijn geweest te rectificeren en zelfs te assimileren wat tijdens een congres na centralisatie van duizenden papieren werd beslist. Dat stelt het probleem van de ideologische strijd voor de reële eenmaking doorheen de toepassing van de beslissingen in de concrete praktijk.”

Het dogmatisme doet hem grijpen naar een CITAAT... maar het dogmatisme beschermd hem niet voor een aanhalen van een NIET CORRECT CITAAT. Dogmatisme in het kwadraat.

Dit CITAAT stond namelijk in de ONTWERP-resolutie voorgesteld op het CC door de opsteller ervan.(Boudewijn Deckers? Herwig Lerouge?...) De Resolutie van 1999 zoals die VERSPREID is in de Partij onder de leden formuleerde het anders:”Alle bilanpunten uit de verkiezingen staan al in Partij van de Revolutie . We moeten analyseren waarom wij niet in staat waren te rectificeren en zelfs niet te assimileren wat een Congres had beslist, op basis van de centralisatie van vele rapporten en nota's. Dat stelt het probleem van de ideologische strijd voor de reële eenmaking doorheen de toepassing van de beslissingen in de concrete praktijk.”

Als er verwezen wordt naar “Partij van de revolutie” (oftewel de documenten van het 5e congres) om na te gaan “waarom wij niet in staat waren te rectificeren” dan slaat dat op het GEHELE hoofdstuk 3 getiteld “Vier assen om de Partij te rectificeren”. En die assen zijn dan (en ik geef een deel van de onderverdeling om redenen die ik zal toelichten):

1. De verantwoordelijkheid van de kaders verhogen

1.1. De verantwoordelijkheidszin van de kaders verhogen

1.2. De fundamentele houding om zijn verantwoordelijkheid op te nemen

1.3. De partij leiden

1.3.1. De partijlijn uitwerken

2. De politiek op de commandopost stellen

2.1. De politieke vraagstukken moeten centraal staan in het partijleven

2.2.. Vechten tegen het spontaneïsme

2.3. Vechten tegen het intellectualisme

2.4. De uitwerking van de lijn

2.4.1. De strijd tegen het rechts en het links opportunisme

2.4.2. De systematische uitwerking van de partijlijn

2.5.Alle kaders moeten een politieke taak opnemen

3. Het bureaucratisme bestrijden, de banden met de massa's versterken
4. Het individualisme bekampen en de controle versterken

Ik ga even voorbij aan het feit (dat ik elders bespreek) dat de analyse van de ideologische, politieke en organisatorische noodzakelijke rectificaties geformuleerd in de documenten van het 5e congres “nog” onderhevig zijn aan diezelfde vastgestelde afwijkingen, opportunisme, waaronder ook dogmatisme die het 5e congres van plan is te rectificeren.

Maar het wordt erger als een bewust revisionistische fractie (dus vanuit een bewust gekozen BURGERLIJKE klassenpositie) de “zwakheden” van het 5 congres gebruikt om de PVDA in een richting te loodsen juist TEGENGESTELD aan de objectieven van het 5e congres....en partijkaders en militanten die zich niet hebben kunnen bevrijden van dit verblindend dogmatisme laten zich hiervoor “gebruiken”.

In de eerste “as” staat ondermeer vermeld als opgave voor de kaders: “de partijlijn uitwerken”. De TITEL van de 2e as is “De politiek op de commandopost stellen”, waarbij in de onderverdeling weer het punt vermeld wordt “De uitwerking van de lijn”. En hiermee kan niet anders bedoeld worden dan “de uitwerking van een vernieuwd fundamenteel programma” zoals ik aangeef in 22-04-15 Tweede rectificatie (-poging) in lijn met Vijfde Congres: start commissie voor vernieuwd fundamenteel programma PVDA (MS 40 – 1997) :

Zo kunnen we lezen in Marxistische Studies no. 40, 1997: “In dit nummer van Marxistische Studies snijden we de discussie aan over het studiewerk voor een communistische partij. De Partij van de Arbeid van België (PVDA) bereidt een nieuw partijprogramma voor. Het huidige dateert van 1979. We hebben drie teksten opgenomen die de PVDA gebruikt in de voorbereiding van dit nieuwe programma.¹ (...)

Het Vijfde Congres van de Partij van de Arbeid was het startpunt voor een reeks reorganisaties en heroriëntaties in de leiding van de partij. De studie vormde één van de behandelde problemen.(...)

Het Vijfde Congres legt sterk de nadruk op het belang van de studie. Het boek De partij van de revolutie preciseert: “De partijkaders moeten de marxistisch-leninistische leer bestuderen als een wetenschap. De kaders kunnen maar bijdragen tot de uitwerking van de politieke lijn in de huidige zeer complexe en snel veranderende wereld, wanneer zij de rijke ervaring die honderden miljoenen revolutionairen en communisten sinds meer dan een eeuw hebben verworven, studeren en assimileren.”²

Vervolgens was “Dossier Klassenstrijd” in MarxistischeStudies N° 26 onder hoofdverantwoordelijkheid van Kris Hertogen, helemaal gefocused op de “rectificatie-as” “De politiek op de commandopost stellen” en wel onder de noemer van “vechten tegen het spontaneïsme en intellectualisme” waarmee in HOOFDZAAK bedoeld wordt, als we het hoofstuk uit “Partij van de revolutie” bekijken, strijden tegen “economisme en/of reformisme” (met grote citaten uit “Wat te doen” van Lenin.

En nu, of beter gezegd, in 2004, door een knieval voor het dogma “de VERKIEZINGS-resultaten (met name als ze als“slecht” beoordeeld worden) vormen een bilan over de GEHELE werking op ALLE terreinen van de partij” komt Kris Hertogen tot het besluit dat het 5e congres iedereen in de partij, kaders voorop, zich moest richten op een “rectificatie” van de manier de partij een verkiezingscampagne opzet met als doel genoeg stemmen te halen om verkozenen te hebben. Heel het 5e congres wordt verengd tot “hoofdstuk 3, deel 3: Het bureaucratisme bestrijden, de banden met de massa's versterken” ...en dat dan weer verengd tot enkele citaten uit..... het Rode Boekje met CITATEN van Mao Zedong. Als dit geen dogmatisme IN HET KWADRAAT IS...!

Lees maar wat Kris zegt in ”Het verdriet en de pech van eennochtans veelbelovende resolutie door Kris Hertogen, 16 maart 2004” :

Het verwerpen van de Resolutie van 1999 heeft ook als resultaat gehad dat de kaderploeg sedertdien niet meer is aangemoedigd om dat hoofdstuk te studeren en te assimileren ( als dat al is gebeurd, was het op eigen initiatief van sommige kameraden). Wat heeft bijgedragen tot de volharding van de gauchistische en sectaire opvattingen aan de partijtop (met name bij NRR en LV, maar niet alleen bij hen). Wat in volle ideologische strijd werd bevestigd door NRR met de stelling dat Partij van de revolutie uitsluitend het rechts-opportunisme in de politiek aanvalt. Dat is dus fout, want het negeert heel de oproep om het bureaucratisme te bekampen waar het gaat over onze verhoudingen met de massa's en de partijbasis!

Wat lezen wij bijvoorbeeld op p. 235 en 236 van Partij van de revolutie: “De massa's opvoeden: 'de emmer oppakken waar hij staat'. Om de revolutie te voeren moeten de massa's opgevoed zijn rond de partijlijn. Maar hoe moeten de communisten de massa's opvoeden? Mao heeft gezegd: 'In een massabeweging zal een communist zich gedragen als een vriend van de massa's en niet als een overste, als een meester die onvermoeibaar les geeft en niet als een bureaucratisch politicus'. Mao heeft ook gezegd: 'In al wat wij doen voor de massa's moeten wij vertrekken van hun noden en niet van onze eigen wensen, hoe eerbaar die ook zijn. Het komt vaak voor dat de massa's objectief nood hebben aan die of die verandering, maar dat zij zich subjectief niet bewust zijn van die behoefte, dat zij noch de wil, noch het verlangen hebben om die te realiseren. In dat geval moeten wij geduldig afwachten. Het is enkel wanneer de massa's, als gevolg van ons werk, zich in de meerderheid bewust zijn van de noodzaak van deze omvormingen, wanneer zij de wil en het verlangen hebben om ze te realiseren, dat wij ze ook zullen realiseren; anders dreigen we ons van de massa's af te snijden'. De leraar moet vertrekken van de punten die de leerlingen begrijpen om ze nieuwe kennis bij te brengen. De Partij moet niet vertrekken van de 'juiste lijn' en die over de massa's uitgieten zonder de vraag te stellen of zij kunnen volgen...”. (...)

Hier is hij totaal ZIJN analyse van “rectificatie op basis van het 5 conges (Partij van de revolutie)” vergeten en “valt” hij voor de Resolutie van 1999. Hij haalt dat juist die stellingen aan die (zie 24-01-16 Paradoxaal:dogmatisme van Resolutie van 1999 zet PVDA op weg naar reformisme. Maar dogmatische “LEZING” van resolutie “beschermt nog even haar revolutionair karakter”...) juist héél misleidend, een oproep doen voor behoud van revolutionair karakter van de partij..... om dan “via de dubbele benadering” die Pascal Dewit het argument gaven voor het zogenaamd “crypto-communisme” van de PVDA, waarna Peter Mertens dan weer die “dubbele benadering” ontkende (en dus in feite erkent, dat hij dogmatische leden en kaders zoals Kris hertogen in 2004 - met de formulering uit 1999 - mooi om de tuin heeft geleid...(Lees meer hierover ook in 24-03-14Peter Mertens erkent MIJN analyse: “PVDA niet (verborgen)revolutionair, alleen maar openlijk (“links”) reformistisch” 

Zo vervolgt Kris Hertogen in zijn tekst van 2004, citerend uit...Resolutie van 1999:

De Resolutie van 1999 stelt een dubbele beweging voor:

“137. We moeten een dubbele benadering hebben.”

“138. Vaak ontbreekt het ons aan een diepe overtuiging, maar we hebben ook te weinig tactische capaciteiten om, op een gepast moment, onze overtuiging stap voor stap door de massa's te laten begrijpen. En er is een band tussen de twee.”

“139. Enerzijds moeten wij de diepgaande, doorleefde overtuiging hebben, dat enkel de communistische partij de massa's naar hun bevrijding kan leiden en dat enkel de socialistische revolutie een oplossing biedt aan de problemen van het kapitalisme.”

“140. Anderzijds moeten wij objectief luisteren naar de huidige overtuiging van de massa's, enquêteren, wat hun reële standpunten zijn, wat hen raakt en dan standpunten en voorstellen bepalen die het ons mogelijk maakt hun vertrouwen te winnen en die hen in staat stellen een stap in onze richting te zetten.”

“141. Er ontbreekt ons een essentieel element van dialectiek.”

“142. We moeten tegelijkertijd juister, strikter, meer marxistisch-leninistisch zijn binnen de partij en soepeler naar buiten toe.”

...en hij beargumenteert deze “stellingen” met een dogmatische en eclectische “studie” van Lenin:

Deze stellingen zijn een toepassing op de Belgische situatie in 1999 van de fundamentele principes die Lenin heeft ontwikkeld in zijn brochure De “linkse” stroming, een kinderziekte van het communisme, verspreid aan alle afgevaardigden van het Tweede Congres van de Derde Internationale in juli 1920: “Daar waar de eerste historische doelstelling (de bewuste voorhoede van het proletariaat naar de kant van de macht van de Sovjets en de dictatuur van de arbeiderklasse trekken) niet bereikt kon worden zonder een volledige, ideologische en politieke, overwinning op het opportunisme en het sociaal-chauvinisme, kan de tweede doelstelling, die actueel wordt en erin bestaat de massa's op dit nieuwe standpunt te brengen, nodig om de overwinning van de voorhoede in de revolutie te verzekeren, kan deze huidige doelstelling niet bereikt worden zonder de liquidatie van het links doctrinarisme, zonder doorslaggevende weerlegging en volledige uitroeiing van zijn fouten.” )³

Ten eerste is dit een dogmatische argumentatie of “analyse”:

1. Er wordt, door Lenin, een vooronderstelling gemaakt van het bestààn van een voorhoede-organisatie én het bestààn van een revolutionaire strategie vervat in een fundamenteel programma ...Het uitgangspunt van het 5e congres van de PVDA is dan ook dat DAAR een probleem is dat moet worden aangepakt. Maar Kris Hertogen gaat gewoon over die vooronderstelling heen, net zoals de Resolutie van 1999 die zelfs stelt dat de “vernieuwing van hen fundamenteel programma” voor onbepaalde tijd wordt uitgesteld
2. Die vooronderstelde voorhoede-organisatie met een uitgewerkte revolutionaire strategie, bestrijdt actief (zoals Lenin dat stelt...) het “opportunisme en sociaal-chauvinisme” (bedoeld wordt het revisionisme - de marxistisch-klinkende fraseologie - en reformisme - de kapitalisme-bevestigende ideologie waarnaar die marxistisch-klinkende fraseologie moet leiden). Kris Hertogen in zijn tekst van 2004 gaat hier (in navolging van Resolutie van 1999) stilzwijgend overheen.

2. Lenin heeft het dan over propaganda en agitatie in de strijdmomenten van de massa's en de momenten waarop ze vatbaar zijn voor discussie (verkiezingscampagnes om de meerderheid van de massa's, de standpunten die tot nog toe alleen bij de voorhoede van die massa's bestonden door de brede massa's via het opdoen van eigen ervaringen te laten verwerven. Kris Hertogen (en de Resolutie van 1999) hebben het over “enkele voorstellen te doen” die “hen in onze richting kan doen komen”....maar er BESTAAT geen “onze richting” meer en een concrete en uitgewerkte VERNIEUWING van “onze richting” wordt UIGESTELD voor onbepaalde tijd!

Ten tweede wordt dit CITAAT zelf nog VERKEERD gelezen: Lenin zegt NERGENS dat het HOOFDPROBLEEM voor de communisten de “liquidatie van het links doctrinarisme” is. INTEGENDEEL de titel van het werk “De linkse stroming, een kinderziekte van het communisme” geeft al aan wat de essentie is: Daar waar het HOOFDPROBLEEM is de strijd tegen het “opportunisme”, waarmee in feite de antirevolutionaire en revisionistische “stroming” zowel van de “renegaat Kautsky” als de “faiilliet van de Iie Internationale” als “het mensjewisme” bedoeld wordt. Tegenover dit “opportunisme”, dit “revisionisme”, dit “mensjewisme” ontwikkeld zich “links” opportunisme. Maar Lenin ziet dit als een “kinderziekte” waarvan hij alle vertrouwen heeft dat het kan worden “overwonnen”.

Uit dit werk van Lenin worden door de “opportunisten”, de “revisionisten”, de “renegaten”, CITATEN gehaald, die alle aandacht moet richten op een zogezegd “links opportunisme” waartegenover dan de “echte revolutionairen” staan met een “echter revolutionaire lijn”....”zoals Lenin”. En dogmatisch ingestelde kaders en partijleden zoals hier dus een Kris Hertogen laten zich hiervan overtuigen.

Natuurlijk hebben de revisionisten de analyse en argumentatie die een goedkeuring zijn voor hun gevolgde ideologische en politieke manipulatie hartelijk verwelkomd. De tekst is dan ook opgenomen in de brochure “Bijdragen aan de strijd tegen de liquidatielijn van de vroegere algemeen secretaris - Discussieteksten - PVDA-Uitgaven, 2004»

Natuurlijk hebben de revisionisten die een encyclopedische kennis hebben van partijdocumenten en marxistische werken Kris niet gewezen op zijn “verkeerde” citering. En het algemeen heersend dogmatisme bij de “oude” leden en het politiek “analfabetisme” bij de duizenden “raadgevende” leden hebben dit niet kunnen zien.

Hier sluit ik de analyse van de Resolutie van 1999 af om nu in een volgende reeks artikels aan te tonen hoe de revisionistische fractie er in 2004 in slaagde de HELE partij (op een enkele lastige dwarsligger na – zoals ondergetekende -, die ze dan maar buitenzetten....) konden meekrijgen met veel marxistisch-klinkende frasen en een uitvoerig CITEREN uit marxistische werken, oudere partijdocumenten en congresdocumenten.....naar een antirevolutionaire, het marxisme -, de revolutie -, de socialistische opbouw afzwerende sociaal-democratische partij, kortom naar een partij, een ideologie en een politieke lijn die de PVDA vóór pakweg 1995 actief zou BESTREDEN hebben. GEENEEN “oudere” militant of kader heeft dit bestreden, ze hebben ALLEMAAL hun geheugen gewist blijkbaar. Ik denk dat véél kaders, tenslotte “vrijgesteld” dus “loontrekkende” in het partijapparaat (met Peter Mertens als directeur) niet hebben DURVEN reageren, op gevaar van afdanking (en dat zo vlak bij pensioen!!!) Is het niet, Jo Cottenier, Herwig Lerouge, Lucky Matterne, Riet D'Hondt, Joris Van Gorp, Peter Franssen....

Tja, Kris Merckx is een ander paar mouwen, hij is al met pensioen, maar is altijd een reformistische sociaal-democraat geweest en is dus gewoon euforisch over de “nieuwe” PVDA. (Lees specifiek over Kris Merckx, maar ook over Herwig Lerouge, Boudewijn Deckers en Peter Mertens in “Was DAT de erfenis van mei' 68 “ )

1http://marx.be/nl/content/archief?action=get_doc&id=36&doc_id=149, Nummer 40, publicatiedatum: 1997-11-30 Copyright © EPO, Marxistische Studies en auteurs — Overname, publicatie en vertaling zijn toegestaan voor strikt niet-winstgevende doeleinden.“Studiewerk en voorbereiding van een nieuw programma van de PVDA”, Danny Vandenbroucke

2Martens Ludo, De Partij van de Revolutie, PVDA-Uitgaven, Brussel, 1996, p.47.

3Lenin, Oeuvre Complètes, Boek 31, p. 89-90.